در «دُرج عقیق» آمده است:
یکی از اساتید بزرگوار و از شاگردان مرحوم آیت الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی و آیت الله العظمی نائینی درباره شیوه تقریر نویسی در حوزه آن روزگار نجف بیان می فرماید:
در حوزه نجف معمول این بود که کسى در سر درس چیزى نمى نوشت. شاگرد، سخن استاد را به دقّت گوش مى داد و در ذهن مى سپرد و پس از درس آنچه را که فهمیده بود و از درس برداشت کرده بود، به روى کاغذ مى آورد. به نظر من، این شیوه شیوه خوبى است و از شیوه نوشتن در سر درس، که در برخى از حوزه ها رایج است، بهتر است. زیرا ممکن است همه مطالبى را که استاد بیان بکند، فرد تند نویس، به روى کاغذ بیاورد، ولى بعد مقصود را نفهمد و متوجّه نشود که استاد در پى تبیین چه مسأله اى بود. امّا تقریر پس از درس، مسلم چیزى است که شاگرد به آن رسیده و فهمیده است و این بسیار ارزش دارد. علاوه بر این روش، که واقعاً شاگرد را مى پروراند و قوّه استنباط را در او تقویت مى کرد، روش دیگرى هم براى بهتر فهمیدن درس بود و آن این که: پس از درس، شاگردان برجسته و خوش فهم و کسانى که دور دوم شرکت آنان در درس بود، مطالب استاد را براى دیگر شاگردان تقریر مى کردند. مثلاً مرحوم آیة الله خویى، درس مرحوم کمپانى را تقریر مى کرد. این شیوه بسیار عالى بود که متأسفانه اکنون در حوزه ها معمول نیست.